Rozdział XXXVI.

Z perspektywy Mari.

Gdy wraz z Anne wracałyśmy do domu ze szpitala, nie odezwałam się ani słowem do niej. Po prostu gapiłam się prosto przed siebie. Gapiłam się jak sroka w gnat, myśląc jak to dalej będzie. Jak to wszystko się potoczy. Czy Harry zaakceptuje to, że zostanie ojcem w tak młodym wieku? Nie miałam ochoty na razie mu mówić, że wyszło jak wyszło i oboje zostaniemy rodzicami. Musiałam sama się pogodzić z tą myślą. Sama wszystko sobie poukładać. Dojechaliśmy do domu. Na podjeździe stał jego samochód. Bicie mojego serca znacznie przyśpieszyło.

- O Harry wrócił. – powiedziała Anne, chwytając mnie za rękę. Spojrzałam na nią, delikatnie się uśmiechając. – Zrobimy tak.. Powiem, że obydwie wybrałyśmy się na zakupy, ale nic ciekawego nie znalazłyśmy i wróciliśmy bez niczego. – przytaknęłam tylko głową i wysiadłam z auta. Wstąpiłam na ganek i chwyciłam za klamkę. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Ściągnęłam pośpiesznie swoje buty i płaszcz. Poczekałam na Anne, która musiała tylko powiesić swoją kurtkę. Przytuliłam się do niej.

- Dziękuję Anne. – szepnęłam jej cicho do ucha.

- Chodź zjemy coś. – powiedziała, ciągnąc mnie za sobą do kuchni.

- No nareszcie jesteście. Jak długo można na was czekać!? Zgłodniałem. – powiedział Harry, podnosząc swoje 4 litery z kanapy i wchodząc do kuchni.

- Synek, a bozia rączek nie dała? Mogłeś sobie sam nałożyć. – odgryzła się Anne.

- To ja zrobię herbaty. – powiedziałam i podeszłam do czajnika. Wstawiłam wodę, zaczęłam wyjmować 3 filiżanki z szafki, kiedy mój chłopak zaczął mi w tym przeszkadzać. Przytulił się do moich pleców i zaczął delikatnie całować mnie w kark. Jego dość spore ręce zaczęły błądzić po moim… po moim brzuchu.

- Nawet nie wiesz jak bardzo się za tobą tęskniłem. – powiedział delikatnie zachrypniętym głosem.

- Ja za tobą też. – odwróciłam się w jego stronę i spojrzałam w jego zielone oczy, które były przepełnione tęsknotą, jak i pożądaniem.

- Do stołu, bo jedzenie wystygnie! – przerwała Anne.

- Już, tylko zaleję herbatę. Harry siadaj. – powiedziałam, zalewając filiżanki wrzącą wodą. Harry chwycił jedna z filiżanek i usiadł do stołu. Starałam się robić dobrą minę do złej gry. I ze sztucznym uśmiechem powędrowałam ku stołowi.

– Proszę bardzo Anne. – położyłam obok niej filiżankę.

- Dziękuję. Smacznego. – powiedziała kobieta. Jak zwykle chwyciliśmy widelce i zaczęliśmy jeść. Harry najwidoczniej był głodny bo zjadł chyba ze trzy dokładki. Ja ledwo co wcisnęłam jedną porcję. Odstawiłam swój talerz do zlewu, chwyciłam za herbatę i udałam się do pokoju. Wskoczyłam pod kołdrę. Po chwili, coś, a raczej ktoś odchylił kawałek kołdry i wgramolił się pod nią. Jego ręce spoczywały teraz na mojej talii, zaś jego twarz przytulona była do moich pleców. Odwróciłam się w jego stronę, gładząc go po policzku.

- Harry…- zaczęłam niepewnie.

- Tak słońce..- odpowiedział.

- Wiem, że dopiero przyjechałeś, ale..- urwałam w połowie.

- Ale co? – dodał.

- Ale chcę wracać do domu. – powiedziałam i ni stąd ni zowąd poczułam słonawy smak na swoich ustach. Pośpiesznie wytarłam łzę, tak, żeby Harry jej nie widział.

- Dobrze, rano wyjedziemy. – powiedział i pocałował mnie namiętnie w usta. Wsunął swoje zimne ręce pod moją koszulkę i z obłąkaniem szukał moich piersi. Nie pozostawałam mu dłużna i wsunęłam mu swoje ręce pod koszulkę. Ściągnęłam z niego koszulkę, po chwili usłyszałam jak moja koszulka zaczęła się rozrywać. Spojrzałam na niego znaczącym wzrokiem.

- Ty pozbawiłaś mnie moich ulubionych białych conversów, ja pozbawię cię twojej ulubionej bluzki.- powiedział z łobuzerskim uśmiechem, po czym rozerwał ją do końca i zaczął mnie ponownie całować.

Następnego dnia, już o godzinie 7 byłam na nogach. Wyszłam po cichu z pokoju, kierując się prosto do kuchni. Nigdzie nie widziałam Anne, stwierdziłam, że pewnie jeszcze śpi. Podeszłam do lodówki i wyjęłam z niej kolejno: sok pomarańczowy, marchewki, masło i serek ziarnisty, no i jakże bym mogła zapomnieć o swoim ulubionym serze pleśniowym. Wyjęłam wszystko na blat kuchennym wszystko starannie krojąc. Wyjęłam talerzyk z górnej półki i przysiadłam do stołu. Zjadłam dosłownie wszystko. Następnie szklankę świeżego soku wypiłam do dna. Cichutko wszystko posprzątałam i wmaszerowałam do pokoju. Harry nadal spał. Spod łóżka wyjęłam torbę i zaczęłam do niej pakować swoje rzeczy. Po pakowaniu jednej torby, zabrałam się za pakowanie torby swojego chłopaka. Wepchnęłam co się dało, przyszykowałam mu tylko ciuchy na dzisiaj i sobie także. Następnie zniknęłam z łazience. Odkręciłam prysznic. Stanęłam jeszcze chwilę przed lustrem i spojrzałam na swój brzuch. To właśnie tam zaczęło się nowe życie. Delikatnie dotknęłam go swoją prawą ręką, uśmiechając się mimowolnie. Weszłam pod gorący prysznic, który delikatnie ogrzewał moje ciało. Zamknęłam oczy myśląc jak to dalej rozegrać. Kolejne łzy spłynęły po moim policzku, mieszając się z kroplami wody.

- Mari, wyłaź już z tej łazienki..- gdy zza drzwi dobiegł mnie głos Styles’a, nagle oprzytomniałam.

- Boże człowieku, to wejdź.. – krzyknęłam. Harry wręcz dosłownie wpadł do tej łazienki. Zakręciłam wodę.

- Podasz mi ten ręcznik co wisi na grzejniku? – zapytałam bez emocji. Najwidoczniej moje polecenie dosyć szybko do niego dotarło. Podał mi ręcznik, szybko się nim opatuliłam i podeszłam do umywalki. Pośpiesznie na twarz nałożyłam puder, róż i wytuszowałam rzęsy. W miedzy czasie Harry wskoczył pod prysznic. Nie do końca zdążyłam wysuszyć swoje włosy. Założyłam na głowę czapkę. Na WC leżały już moje czarne rurki, białe skarpetki i luźny kremowy sweter i oczywiście moja ulubiona czarna bielizna. Szybko przyodziałam w to swoje ciałko, oczywiście ledwo co dopięłam się w spodnie, czyżby zaczynał się wzrost wagi? Harry, akurat wyszedł spod prysznica.

- A myślałam, że to ja tak długo tylko pod prysznicem siedzę… - spojrzałam na niego.

- W tej czapce wyglądasz jak plemnik. – podszedł bliżej mnie i zaczął bawić się moimi włosami, które skręciły się na końcach. Po czym delikatnie ucałował moje czoło.

- Idź ty, bo jak cię trzasnę…- powiedziałam wychodząc z łazienki.

- Mari, przyniesiesz mi ciuchy? – spojrzał na mnie, uśmiechając się słodko.

- A sam sobie nie możesz przynieść? Równie dobrze mogłeś wziąć je wcześniej. – rzuciłam w jego stronę wytykając przy tym język. Podbiegł do mnie i złapał mnie w pasie. Rzucił mnie na łóżko i zaczął łaskotać.

- Styles przestań! – zaczęłam wierzgać nogami. – Styles! Cholero! Jeśli stracisz swoje narządy rozrodcze, przez to, że cię kopnęłam to pamiętaj… To jest tylko i wyłącznie twoja wina! – zaśmiałam się. A z niego spadł tylko ręcznik. Wtedy do naszego pokoju weszła jego mama. I to kolejna sytuacja, w której chciałabym zapaść się po prostu pod ziemie.

- Synek, przyodziej na siebie gacie a nie paradujesz bez nich. – powiedziała Anne w jego stronę. Harry posłusznie chwycił swoje ciuchy i ręcznik i udał się do łazienki. Anne posłała mi ciepły uśmiech i przysiadła na łóżku.

- Już jedziecie? – zapytała z żalem w oczach.

- Jedziemy, ale mam nadzieję, że wrócę tutaj. – powiedziałam i przytuliłam się do niej.

- Ja też mam nadzieję, że Harry jeszcze z tobą tu wróci. – powiedziała całując moje czoło. Wstała z łóżka i wyszła z pokoju. Podbiegłam do drzwi od łazienki.

- Harry, gdzie położyłeś klucze od samochodu? Zniosę torby. – rzuciłam.

- Na komodzie przy lustrze… Tam gdzie są zdjęcia.. Widzisz?
- Tak.. Mam. – powiedziałam chwytając za klucze. Wzięłam ze sobą jedną torbę i zaczynałam swoją przygodę ze schodami. Tylko się nie wywróć! Tylko się nie wywróć. Powtarzałam sobie w myślach jak jakiś przedszkolak wyliczankę. Schodzenie z walizką okazało się sukcesem. Delikatnie jak piórko wylądowała w holu. Ściągnęłam swoje ciepłe kapcie i przyodziałam szybko swoje czarne oficerki. Otworzyłam samochód. Do bagażnika wpakowałam torbę i szłam po następną, kiedy na ganku ukazała mi się postać mojego chłopaka i jego mamy. Podeszłam do nich.

- Harry, daj zapakuję ją. – powiedziałam chwytając jego torbę.

- Ja ją wsadzę, spokojnie. – otoczył mnie ramieniem i pocałował.

- Jedźcie powoli. Uważajcie na drogę. I nie jedźcie szybko! – pogroziła palcem Anne. – Dbaj o nią dziecko! Pamiętaj, że jest twoim największym skarbem teraz! – przytuliła syna i dała mu buziaka.

- Tak, mamo wiem o tym. – odwzajemnił jej pocałunek.

- Uważaj na siebie Mari. Czekam na waszą kolejną wizytę. – powiedziała, przytulając mnie do siebie.

Wsiedliśmy w końcu do auta. Anne z ganku krzyknęła, że nas kocha. Pomachaliśmy jej z uśmiechem i wyjechaliśmy z podjazdu. W radiu jak zwykle rozbrzmiewała piosenka PSY- Gangnam Style. Jechaliśmy już z dobre trzy godziny. Harry wypytywał co robiłam z jego mamą i czego się dowiedziałam.

- A jak było u Alan’a? – spojrzałam na niego.

- Jak to u Alan’a, dużo śmiechu i zabawy. Pytał o dziewczyny, o trasę, o imprezy i ogółem o rodzinę. - spojrzał na mnie.

- A Zayn jak się czuje? – zapytałam z troską w głosie.

- Zayn, czuje się świetnie i nawet prawko zrobił. – powiedział z kpiną.

- Hahahahaha, no tak Zayn zawsze był inny. Najpierw kupił samochód, a potem dopiero zrobił prawko. Też tak można. – zaśmiałam się. W pewnym momencie zadzwonił telefon. Harry i ja mamy podobne dzwonki, więc ja zaczęłam szukać swojego, a on swojego co chwilę spoglądając na drogę. W końcu znalazłam swój.

- Spokojnie kochanie, to mój. – odpowiedział posyłając mi jeden ze swoich uśmiechów.

- Daj znajdę twój. – powiedziałam i zaczęłam szperać po kieszeni. Wyciągnęłam go i spojrzałam na wyświetlacz. – Niall dzwoni…- dodałam, podając mu telefon. Chwycił go z mojej ręki i odebrał.

- Halo? – powiedział..

- Stary gratulacje! – Harry ma tak głośny głośnik, że słychać wszystko co mówi druga osoba.

- Czego ty mi gratulujesz? – zapytał zaskoczony. Modliłam się w duchu, żeby nie powiedział słowo ‘’ojciec’’ teraz to było jedyne czego pragnęłam.

- No jak to czego? Stary zostaniesz ojcem! – gdy usłyszałam to co powiedział Niall miałam wielką ochotę go zabić.. albo samej wyskoczyć z auta.

- Wróć, czekaj.. Że niby ja zostanę ojcem? – dociekał zielonooki.

- No kurwa przecież ja nim nie zostanę. – odpowiedział blondyn z kpiną.

- Ale jak to? – rzucił w stronę słuchawki.

- No chyba wiesz jak się robi dzieci.. Nie muszę ci tego tłumaczyć. – w głosie Niall’a było można dostrzec chwilę szczęścia jak i zakłopotania. Harry nic nie odpowiedział, pozwolił Niall’owi dokończyć. – Mari ci nie mówiła, że jest w szóstym tygodniu ciąży?

- Cooo?! – Harry zahamował auto tak gwałtownie, że gdybym nie była przypięta pasami to najprościej w życiu wyleciała bym przez okno, na asfalt… Inni kierowcy zaczęli na nas trąbić. Do moich oczu zaczęły napływać łzy. Odłożył swój telefon. Teraz to on spoglądał na mnie, a ja na niego. Jego oczy były przepełnione zakłopotaniem. Moje zaś łzami, ledwo co przełykałam ślinę. Styles, położył obie dłonie na kierownicy. Nie mówił nic. Ja zaś nie miałam odwagi się odezwać. Po krępującej nas ciszy głos zabrał mój chłopak.

- Kiedy zamierzałaś mi to powiedzieć? – patrzył cały czas przed siebie. Bałam się odezwać, wiem, że źle zrobiłam nie mówiąc mu o tym. – Moja mama wie? – spojrzał na mnie. Nie miałam wystarczającej  odwagi by spojrzeć mu w oczy. Pokiwałam tylko przecząco głową. Słyszałam tylko jak drzwi od strony kierowcy zamykają się z hukiem. Odpięłam swoje pasy i pobiegłam za nim. No świetnie w dodatku jakby tego było mało, zaczęło padać.

- Harry! – zaczęłam krzyczeć przez łzy. Nie reagował. – Harry do cholery! – krzyknęłam bardziej stanowczo. Wpadłam na niego, kiedy w końcu raczył się odwrócić w moją stronę. Spoglądaliśmy sobie teraz w oczy. Jego jak i moje były wypełnione łzami. Przełknęłam ślinę i przetarłam oczy. Wzięłam głęboki oddech, chciałam coś powiedzieć, ale nie zdążyłam. Przerwał mi.

- Czemu mi nie powiedziałaś do cholery jasnej?! Ile zamierzałaś to ukrywać?- wydarł się na mnie. Nie odpowiedziałam nic, tylko cofnęłam się do tyłu, przy okazji opierając się o samochód. Harry podszedł bliżej i nachylił się nade mną.

- Zawsze się zabezpieczaliśmy! Więc jak to możliwe, że jesteś w ciąży?! – krzyknął, a łzy pociekły mu po policzku.

- Sądzisz, że z kimś się puściłam?! Otóż kochany wiedz, że się mylisz, te trzy tygodnie temu byliśmy na Malediwach! Nasza wyspa, jacht, my razem, tylko we dwoje. Złączeni w jedność. Wtedy to się stało! – mój chłopak ewidentnie chciał coś powiedzieć, ale najprościej w życiu mu przerwałam. -  Jeśli chcesz, usunę ciąże.. Nie ma problemu, zrobię wszystko, żeby tylko nie zaszkodzić twojej karierze i karierze chłopców. Skoro twoja kariera jest dla ciebie ważniejsza niż ja z dzieckiem. – mówiłam zanosząc się płaczem. Otworzyłam bagażnik i wyjęłam swoją torbę. – Tylko wiedz, a raczej uświadom sobie, że dziecku między 3 a 7 tygodniem życia bije już serce! – krzyknęłam w jego stronę i zaczęłam odchodzić. Harry nawet za mną nie pobiegł. Usłyszałam tylko odgłos odjeżdżającego samochodu. To wszystko. Szłam przed siebie, szukając wzrokiem jakiejś stacji paliw, na której mogłabym.. w sumie to nie wiem co mogła bym. Co jakiś czas zatrzymywało się jakieś auto i pytało się czy mnie nie podwieźć, albo ‘’ co taka ładna panienka, robi sama’’ obrzydlistwo. Stare dziadostwa. Po pół godzinnej wędrówce dotarłam do jakiegoś zajazdu o nazwie ‘’Rose’’. Weszłam do środka. W recepcji poprosiłam o pierwszy lepszy, wolny pokój.

- 69 jest wolny. – powiedziała przeciętnej urody recepcjonistka.

- Poproszę. – powiedziałam i wzięłam od niej klucz. Chwyciłam swoją torbę i poszłam do pokoju. Ściągnęłam z siebie przemoczone ciuchy i swoje ulubione oficerki. Torbę rzuciłam na łóżko, wygrzebałam z niej czystą bieliznę i czyste ciuchy. Stanęłam w tym momencie przed lustrem. Patrzyłam się na swój brzuch.

- Najwidoczniej tatuś postanowił nas zostawić. – powiedziałam w kierunku brzucha. – Poradzimy sobie sami. – kontynuowałam swój monolog. Po czym ulotniłam się w łazience. W mgnieniu oka przebrałam się w kremowe rurki i luźny czarny sweter z napisem „MINE”. Rzaz jeszcze spojrzałam na swój brzuch i wyszłam z łazienki. Usiadłam na łóżku i chwyciłam za telefon. Wystukałam numer Zayn’a. Mulat od razu odebrał telefon.

- Halo..- usłyszałam po drugiej stronie słuchawki.

- Zayn, przyjedziesz po mnie? – do oczu znów napłynęły mi łzy. A głos stał się jeszcze bardziej załamany niż był.

- Mała, co się stało?! To ty nie jesteś z Harry’m w drodze do Londynu? – zaczął wypytywać pośpiesznie.

- Nie, nie jestem. I proszę oszczędź mi wywiadu. – powiedziałam przez zęby.

- Dobra, powiedz mi gdzie jesteś. Właśnie wsiadam do samochodu. – rzucił mulat.

- Jak był jechał do Holmes Chapel. Jedziesz Mooreland Street i po lewej stronie masz zajazd „Rose”. Pokój 69. Czekam. – powiedziałam i się rozłączyłam. Opadłam bezwładnie na łóżko i coraz bardziej zanosiłam się płaczem. Nie mogłam uwierzyć, że zostałam z tym wszystkim sama.. Praktycznie. W teorii miałam Zayn’a, Danielle, Liam’a, Eleanor i Louis’a. Niall’a to ja chyba za jaja powieszę. Telefon dzwonił z kilkanaście, bądź kilkaset razy. Tylko na wyświetlaczu pojawiała się nazwa „Kaczuszka xx”. Chciałam, żeby ten koszmar się jak najszybciej skończył. W ten rozległo się głośne pukanie do drzwi. Wiedziałam już, że to Zayn.

- Wejdź. – mój głos nadal się łamał. Zayn stanął naprzeciw łóżka i patrzył na mnie przez chwile. Następnie znalazł się już obok mnie, przykucnął obok mojej głowy i delikatnie gładził moje włosy.

- Hej mała.. Chodź jedziemy do domu. – przetarł moje łzy, które mimowolnie spływały po moim policzku. Podniósł mnie, chwycił też torbę i wyszliśmy z pokoju.

- Czekaj muszę zapłacić. – oderwałam się od jego ramienia. Zayn chwycił mnie za nadgarstek.

- Kochana, wszystko jest już uregulowane. – powiedział z troską w głosie. Wyszliśmy. Nadal padało. Wsiadłam do samochodu. Zayn pakował jeszcze torbę i siedział już obok mnie.

- Powiesz mi co się stało? – spojrzał na mnie.

- Harry mnie zostawił. – powiedziałam z trudem dławiąc w sobie płacz.

- Czemu to zrobił? – dociekał jeszcze bardziej.

- Zayn jestem w ciąży, najwidoczniej bardziej go to przerosło niż mnie. – krzyknęłam.

- W c-c-cc-ciąży?! – zająknął się. – Że niby tam w brzuchu, w twoim brzuchu jest człowiek..- wskazał palcem na mój brzuch.

- Nie gamoniu, mam ciąże pozamaciczną w kolanie. – zakpiłam. Ten tylko się roześmiał i mnie przytulił całując delikatnie w czoło. – Jedź już. – poganiałam go

- Będę wujkiem, ja nie mogę… Będę wujkiem. Chłopiec czy dziewczynka? – zapytał.

- Zayn, jestem dopiero w szóstym tygodniu. Nie znam jeszcze płci. - przez następne pół godziny Zayn pogłośnił radio i razem zaczęliśmy śpiewać. Śmialiśmy się i śpiewaliśmy… O dziwo ja śpiewałam..

- Nie wiedziałem, że potrafisz śpiewać. – spojrzał na mnie ukradkiem.

- Ostatni raz śpiewałam jakieś 3 czy 4 lata temu. – Zayn wie jak poprawić humor.

- Nawet ci to wychodzi, zajebiście wychodzi. – powiedział uśmiechając się.

- Dzięki. – nagle po całym samochodzie rozbrzmiał dźwięk mojego telefonu. Zayn chwycił moją torbę i położył mi ją na kolanach. Wyciągnęłam telefon i spojrzałam na wyświetlacz. Kierunkowy z Polski. Elli!

- Tak słucham? – zapytałam opanowanym tonem.

- Hej M.- usłyszałam jej głos.

- Hej. – powiedziałam.

- Słuchaj to co ci teraz powiem. Ze mną jest wszystko dobrze, nie martw się. Żyję, ale nie wrócę do Londynu. – tu wzięła głębszy oddech i mówiła dalej. – Nie dzwoń, nie pisz bo i tak to nic nie da. Nic tym nie wskórasz, ale możesz jedynie pogorszyć sytuację. Pozdrów tylko wszystkich ode mnie. – chciałam coś powiedzieć, ale przyjaciółka zakończyła rozmowę. Odstawiłam telefon od ucha i przez kilka minut gapiłam się w wyświetlacz.

- Mari.. – szturchnął mnie Zayn. Ocknęłam się dopiero wtedy kiedy mulat wypowiedział moje imię trzeci raz.

- Tak? – spojrzałam na niego.

- Jesteśmy w domu. – uśmiechnął się słodko i wysiadł. Odpięłam pasy i poszłam w jego ślady. Brązowooki już otwierał drzwi i zapalał światło. Weszłam do środka, zdjęłam swój płaszcz i oficerki. Torbę rzuciłam na kanapę w salonie i poszłam do kuchni. Zayn zniknął z pola mojego widzenia.

- Zayn robię kakao, chcesz? – krzyknęłam najgłośniej jak mogłam. Ten zaś w mgnieniu oka pojawił się przy mnie.

- Szykowałem ci pokój, i tak chcę kakao. Nie piłem go od kiedy wyjechaliście.

- Dziękuję, ale sama bym sobie poradziła. Wiem gdzie wszystko jest. – puściłam mu oczko.

- Nie możesz się przemęczać. Ja cię będę pilnować! – powiedział i się do mnie przytulił.

- Zayn to dopiero 6 tydzień a nie 6 miesiąc! – zaśmiałam się i zalałam kakao ciepłym mlekiem. Chwyciłam dwa kubki. – Chodź, oglądniemy coś.- Zayn włączył telewizor i usiadł na kanapie. Zajęłam miejsce obok niego i podałam mu kubek kakao.

 – A głodny nie jesteś, chudzielcu? – dźgnęłam go w żebra.

- Nie, nie jestem. Ale ty pewnie tak. Więc czekaj tu na mnie przyniosę coś do jedzenia. – wstał i zniknął w kuchni. Przełączałam kolejne kanały, aż w końcu na którymś znalazłam świetny film pt. „Egzorcyzmy”.

- Zayn będziemy oglądać horror, okej? – powiedziałam i odwróciłam się w jego stronę.

- Okej. – powiedział i usiadł obok mnie z miską popcornu, tostami, truskawkami z bitą śmietaną i marchewkami pokrojonymi w talarki.

- Mniam. – Chwyciłam za marchewkę. Oglądaliśmy film.. niby horror ale ja ze śmiechu nie wyrabiałam. Dokończyliśmy nasze napoje i oglądaliśmy dalej. Zayn rozśmieszał mnie, a ja jego. Cieszyłam się, że robi wszystko, abym nie zaliczyła tego dnia do najgorszych w swoim życiu. W połowie filmu zaczęło mi się już trochę ziewać. Moje powieki stawały się co raz cięższe. Zayn otoczył mnie ramieniem.

- Połóż się na kolanach, albo oprzyj się na moim ramieniu. – spojrzał w moje oczy i uśmiechnął się. Oparłam swoja głowę o jego ramię. A od niego dostałam kolejnego buziaka w czoło. Uśmiechnęłam się mimowolnie i przymknęłam swoje oczy. Ten dzień był naprawdę wyczerpujący. Czułam przez chwilę jak Zayn opatula mnie kocem, żebym nie zmarzła, a następnie odpłynęłam w krainę morfeusza.

Obudziłam  się z krzykiem, zdyszana i mokra. Nie leżałam na kanapie, lecz w łóżku. Zaczęłam się rozglądać po pokoju. W ten do niego z hukiem wpadł Zayn.

- Mari, co się stało? Usłyszałem krzyki.. – mówił szybko, na jednym oddechu.

- Zły sen. Po prostu… - powiedziałam i otarłam łzy.

- Potrzebujesz czegoś? – zapytał.

- Nie wszystko mam. Dziękuję. Możesz iść do siebie. – powiedziałam, delikatnie i nieśmiało się uśmiechając.

- Nie pójdę, zostanę z Tobą. – zaczął podchodzić do łóżka. – Posuń się ciężarna kobieto. – zaśmiał się. Posunęłam się na drugi brzeg łóżka.

- Ale nie aż tak daleko. – roześmiał się jeszcze bardziej niż miało to miejsce chwilę temu.

- Zayn… - zaczęłam.

- Mari, chcę abyś była bezpieczna. Więc chodź tu do mnie. – rozłożył swoje ramiona. – No chodź, chodź. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Wiem, że ty kochasz Styles’a, a ja kocham…- i tu urwał. Chwilę się wahałam, ale w końcu wtuliłam się w jego ramiona. Spojrzał na mnie z uśmiechem.

- Nie pozwolę, aby coś złego ci się stało, obiecuję. – pocałował mnie w głowę i obydwoje po krótkim czasie znów odpłynęliśmy.

Gdy rano się obudziłam, Zayn’a nie było w łóżku. Jak to dziwnie zabrzmiało w mojej głowie. Wstałam, poszłam do łazienki i przyodziałam na siebie biały, mięciutki szlafrok. Zeszłam na dół do kuchni i ujrzałam małą zgiętą karteczkę. Odwinęłam ją i uśmiechnęłam się. Na karteczce widniał napis „Jestem w studio z chłopakami. Śniadanie masz, a raczej macie w mikrofali. Będę o 5pm. Xoxo Zayn.” Karteczkę wcisnęłam od kieszeni szlafroka i podeszłam do mikrofali.

- Naleśniki! Zayn jesteś wspaniały. – powiedziałam do samej siebie. Chwyciłam za talerz i widelec. Z lodówki wyciągnęłam jeszcze sok pomarańczowy i nalałam go do szklanki. Po śniadaniu umyłam wszystkie talerze, które nazbierały się od wczoraj. Włączyłam pranie, pościeliłam łóżka, poprasowałam co nieco i zabrałam się za robienie obiadu. Jeszcze raz otworzyłam lodówkę i własnym oczom nie mogłam uwierzyć.

- Mari, musisz jechać na zakupy. – powiedziałam do siebie. Zayn pewnie pojechał samochodem, więc pozostaje mi zadzwonić po Dan i Eleanor. Wbiegłam do pokoju, chwyciłam za telefon. Trzy nieodebrane wiadomości i sześć połączeń. Weszłam najpierw w wiadomości… Wszystkie trzy były od mulata. Pisał, że mam jechać na zakupy bo nie ma nic w lodówce, ale ma ktoś mi pomóc, bo inaczej mnie zabije. Że mam się oszczędzać i takie tam pierdzielenie o Szopenie. A połączenia były 3 od Niall’a i 3 od operatora mojej sieci. Wystukałam szybko numer Danielle.

- Hej kochanie. – usłyszałam głos Dani.

- Hej, hej. Mam pytanie. – zaczęłam z grubej rury.

- Słucham cię.

- Potrzebuję pomocy przy zakupach. Podrzuciła byś mnie do marketu? Niestety Zayn nie zostawił mi swojego samochodu. – oznajmiłam radosnym tonem.

- Pewnie, ubieraj się szybko. Razem z Eleanor będziemy za 15 minut.

- Dzięki. Kocham was. – odpowiedziałam i się rozłączyłam. Weszłam do pokoju i wygrzebałam z szafy brązowe rurki, ciepły kremowy sweter, białą bokserkę i brązowe oficerki. Ubrałam się w mgnieniu oka. Przypudrowałam twarz, nałożyłam róż i wytuszowałam swoje długie rzęsy. Usta zaś przyodział bezbarwny błyszczyk o smaku i zapachu mięty. Zeszłam na dół i przez okno zobaczyłam samochód Danielle. Zamknęłam drzwi na klucz i wyszłam. Otworzyłam drzwi i wskoczyłam do środka.

- Hej dziewczyny.- dałam każdej po buziaku.

- Cześć kochanie. – powiedziały równocześnie.

- Myślałam, że chcesz już jechać po rzeczy dla dziecka. – zaśmiała się Danielle.

- Nie, jeszcze nie na to pora. Dopiero 6 tydzień. Zayn ma pusto w lodówce, a chcę zrobić dzisiaj obiad. – odpowiedziałam pośpiesznie zapinając pasy.

- 15 minut i jesteśmy na miejscu. – powiedziała Eleanor. Tak jak powiedziała Eleanor „15 minut i jesteśmy na miejscu.” Dosłownie…Wszystkie trzy weszłyśmy do sklepu.

- Czekajcie wezmę wózek. – oznajmiłam.

- Chyba sobie kpiny urządzasz. Nie będziesz tego pchać. – powiedziała Dan i chwyciła wózek. Chciałam coś powiedzieć, ale kazała mi nie marudzić. Chodziliśmy między regałami. Wzięliśmy już owoce i warzywa, kurczaka, makaron, jajka, mleko, chleb, masło, lody mango i czekoladowe, mąkę, cukier, kawę, herbatę, kakao… i wiele, wiele innych potrzebnych rzeczy. Po godzinie wyszliśmy ze sklepu. Zapakowałyśmy zakupy do auta i wsiadłyśmy do samochodu. W ciszy dotarłyśmy też do domu. Otworzyłam drzwi, a dziewczyny wnosiły zakupy, chociaż stanowczo protestowałam.

- Ty mnie lepiej nie wkurzaj! Pozwalam ci tylko je rozpakować. Rozumiesz? – dodała Dan spoglądając na mnie spode łba. Podniosłam ręce w geście obronnym i zaczęłam rozpakowywać zakupy. Na blacie zostawiłam jedynie kurczaka, ryż i kukurydzę.

- Dziewczyny zostańcie na obiedzie. – powiedziałam. Eleanor nabrała powietrza. – Nie przyjmuję do siebie odpowiedzi „Nie”. Napiszcie chłopakom, że obiad dzisiaj u Zayn’a.

- No dobra..- obydwie chwyciły za telefon i napisały do wszystkich. Odpowiedzi zwrotnej nie dostały tylko od Harry’ego. Obmyłam kurczaka i pokroiłam go w kostki. Posypałam go solą i pieprzem. Miał się dusić przez 25 minut. Zrobiłam sos słodko- kwaśny, dodałam więcej kukurydzy. Ryż włożyłam do wrzącej wody.

- Jeszcze pół godziny i będzie obiad.- zaalarmowałam. I usiadłam na krześle.

- Mów co się stało… - zaczęła Dan.

- Ale co miało się stać?- spojrzałam na nią zdezorientowana.

- Nie udawał barana.. Dobrze wiemy, że nie jest dobrze między tobą a Harry’m. – rzuciła Eleanor, popijając swoją kawę.

- No co.. Nialler powiedział mu o ciąży, wściekł się.. Wydzierał się na mnie, sugerował, że niby z kimś innym.. Powiedziałam mu o naszej wyspie.. Wkurzył się i odjechał.. A i na koniec powiedziałam, że jeśli chce to usunę ciąże, ale ma żyć z tą świadomością, że płodowi miedzy 3 a 7 tygodniem zaczyna bić już serce. To tyle. – powiedziałam oddychając głęboko.

- Niall ma za dugi język.. Kazałam mu nic nie mówić. – powiedziała Dan.

- W sumie to dobrze zrobiłaś. Niech żyje z tą świadomością, że w twoim ciele biją dwa serca. – chwyciła mnie za rękę Eleanor.

- Co tak pięknie paaaaaachnie? – usłyszałam głos Niall’a. Wyszłam z kuchni, założyłam ręce na piersiach i spojrzałam na niego spode łba. – Mari.. Jak dobrze cię widzieć. – powiedział Niall w moją stronę. – Przepraszam… myślałem, że Harry wie..- powiedział i spojrzał na mnie oczami zbitego psa.

- Siadaj do stołu.. – powiedziałam i zgromiłam go wzrokiem.

- Co gotujesz? – powiedział Liam i mnie przytulił. W jego ślady poszedł też Louis.

- Jak się miewają nasze dwa maleństwa.. – rzucił, całując moje czoło.

- Siadajcie do stołu, zraz będzie obiad. Dan, możesz wyłączyć już ryż? – krzyknęłam wchodząc do kuchni. Wszyscy nałożyliśmy sobie obiadu i zaczęliśmy jeść.

- Dawno razem już nie jedliśmy. – powiedział Niall z pełną buzią.

- Harry dzwonił? – zapytał Liam.

- Nie. – odpowiedziałam gapiąc się w talerz.

- A wychodził gdzieś… - odezwał się tym razem Louis.

- Nie obchodzi mnie to… - rzuciłam widelec na talerz. Wstałam od stołu. – Przepraszam.. – wydukałam z siebie i pobiegłam do pokoju. Przeleżałam kolejną godzinę, rycząc jak bóbr. Nie wiedziałam, że w ciąży aż tak bardzo buzują hormony. Raz chce mi się płakać, raz śmiać.. raz jeść, raz rzygać. I że niby mam się męczyć tak do 9 miesiąca.. Zwariuję prędzej.

- Chociaż, wolę zwariować niż usunąć ciążę… - powiedziałam do siebie.

- Usłyszałem „usunąć ciążę”.. Nawet się nie waż! – pogroził mi palcem Zayn, który wszedł do mojego pokoju.

- Nie usunę ciąży. Obiecuję.- powiedziałam siadając na łóżku.

- Chodź, zejdziemy na dół. Leci twój ulubiony serial. Nowy sezon The Vampire Diaries. – uśmiechnął się i przytulił mnie do swojej piersi. Zeszliśmy razem. Było cicho, strzelało tylko drewno w kominku. Rozejrzałam się po salonie..

- Pojechali od razu po obiedzie. Kazali cię ucałować. – przyłożył swoje wargi do mojego policzka. Usiedliśmy wspólnie na kanapie. Zaczynał się właśnie serial. Byłam wpatrzona w ekran jak nigdy dotąd. Można by rzec, że „śliniłam” się na widok Damona. Zayn w połowie tylko parsknął śmiechem.

- No co… - spojrzałam na niego.

- Nie nic. – odpowiedział.

- Zayn.. Kocham cię.- powiedziałam po chwili namysłu.

- Że co? – powiedział zaskoczony.

- Gamoniu, kocham cię jak brata, a nie jako kogoś więcej!- dźgnęłam go w żebra. W pewnym momencie rozległ się sygnał telefonu.

- Nieznany… Odebrać? – zapytałam spoglądając na Zayn’a.

- Nie, daj. Ja odbiorę. – posłał mi buziaka. – Tak słucham ?- dodał po chwili.

- Zayn? Zayn Malik? – zapytał dobrze znany mi głos… Babcia Elli.

- Tak, a kto pyta? – Zayn wyszedł z pokoju. I tylko tyle usłyszałam z rozmowy. Po chwili Zayn ze łzami w oczach wchodzi ponownie do pokoju. Wstałam i podbiegłam do niego.

- Zayn, co się stało? Kto dzwonił? Zayn! – szturchałam go, ale on nadal nie odpowiadał. – Zayn! –krzyknęłam głośniej, a on tylko przytulił mnie do siebie, znacznie mocniej niż zazwyczaj.

- Babcia Elli dzwoniła. – wydukał dusząc w sobie płacz.

- Zayn, co mówiła babcia Elli..? – zapytałam opanowanym i spokojnym głosem. – Zayn! Spójrz na mnie. – odsunęłam go od siebie i patrzeliśmy sobie teraz w oczy. – Co mówiła babcia Elli? – podwoiłam pytanie.

- Mówiła, że Elli umiera… I, że jeśli chcemy zobaczyć ją żywą to mamy przyjechać do Polski. – Emocje wzięły górę, Zayn opadł na kolana łkając, a ja obok niego.  

________________________________________________________

HELLO EVERYONE! ;)

Jak tam Wam mija sobota? Posprzątałyście w domu? :) 

Ja od rana mam zapierdol, a Kamila sobie siedzi i pisze rozdziały! COOL! *__*

Ten rozdział moim zdaniem jest jednym z lepszych...

Podoba mi się taki Malik, kocham go jeszcze bardziej.. O ile to możliwe? :)

A Harry to mały chujek, nieprawdaż? :D

Ten rozdział dedykujemy wraz z Kamą naszej przecudownej, zwariowanej koleżance Oli, która czyta nasze wypociny i kocha się w blondasku (czyt. Niall) :D Także, droga Olu, ten rozdział special for You! :))

Kochamy Was wszystkich<3

Do usłyszenia przy następnym rozdziale! :) /claudssss

Ps. następny dopiero jak będzie 25 komentarzy buahahahaha XD ~ Camille