Rozdział XXXI.

Z perspektywy Zayn’a.

         Ktoś kiedyś powiedział, że samotnym jest się dopiero wtedy, kiedy rozglądasz się wokół siebie i jedyne co widzisz to swoje odbicie w lustrze, a ja nawet nie widzę odbicia w lustrze. Obraz przede mną się rozmazuje, a za siebie wolę się nie obracać. Każdy taki ruch może spowodować, że nigdy nie będę „normalny”. O ile kiedykolwiek byłem.

         Kogo uważam za „normalnego”? Osobę, która umie postawić czoła swoim problemom i próbuje je naprawić, a ja tego nie umiem. To co w takim razie potrafię robić? Hmm, chyba siedzieć przed telewizorem, z wyciszonym głosem i popijać Jack’a Daniells’a, prosto z butelki.

         Gdy zamknąłem drzwi za Mari i Harry’m poczułem się jeszcze gorzej niż było. Nie czułem się tak nigdy, nawet wtedy, gdy opuszczałem dom w Bradford, ale dopiero teraz. Dopiero teraz spostrzegłem, że kubek z którego piła Mari, stoi na półce, a nie trzyma go w dłoni blondynka. Albo pilot, który stał teraz na stoliku przy kanapie, a nie rzucał nim Harry po pokoju, bo akurat telewizor się zaciął lub nie emitują jego ulubionego programu. Te wszystkie  rzeczy, które są czynnością codzienną, teraz stały się odległe, takie puste. W tym domu nigdy nie było tak pusto, nawet wtedy, gdy kupowałem go od poprzedniego właściciela. Wtedy były same ściany, ale w powietrzu było czuć miłość, teraz też coś czuć, ale bardziej jest to coś martwego, aniżeli czułego i gorącego.

         Ostatnie dwa tygodnie spędziłem w tym budynku najgorsze momenty w swoim życiu. W tym momencie czuję się jak martwy człowiek. Czemu? Bo nic nie czuję, wszystko co kiedyś sprawiało, że chciało się żyć, dzisiaj nie istnieje lub stara się zniknąć z Twojego życia. Nie brzmi to optymistycznie i tak nie jest.

         Każdy krok po tym mieszkaniu przypomina mi wszystkie chwile spędzone w nim. Każde wydarzenie, które miało tu miejsce. W salonie widzę jak moi przyjaciele rzucają się popcorn’em, a Niall wtedy głośno reaguje:

-Przecież to jest jedzenie! Jak możecie je marnować!

A chwile później schyla się na ziemie i je z podłogi słonawy przysmak, na co reagujemy śmiechem. Przechodzę do kuchni, a w niej widzę jak dziewczyny próbują ugotować „niespodziankę”.

- Zayn! Harry! Nie podglądajcie! – krzyczą.

- A co jeśli nas otrujecie? – pyta Harry.

- My Was kochamy przecież.. – kończą dyskusję.

         Chwytam jabłko i wbiegam po schodach do sypialni. To w tym pokoju jest najbardziej żywszy i gorący obraz. Wszystko co się w nim zdarzyło jest najbardziej odległym wydarzeniem, a jednak najbardziej zapamiętałem je. Nie ma się co dziwić, w końcu to Ona odgrywa główną rolę.

- No Zayn! Spójrz na mnie! – mruczy mi do ucha Elli, kiedy próbuję zasnąć.

- Kochanie, a nie mogę rano? – pytam wciąż mając zamknięte oczy.

- Ale ja cię proszę.. – mówi błagalnie.

Zadziałało, otworzyłem oczy i spojrzałem na mojego Anioła. Stała przede mną i miała na sobie ubraną skąpą bieliznę. Jej długie brązowe włosy zwisały swobodnie na ramionach, zakrywając jej biust. Nie powiedziałem nic, tylko przyciągnąłem ją do siebie, obdarzając ją pocałunkami na które odpowiedziała. Po przyjemnych pieszczotach, położyła się koło mnie i wtuliła w klatkę piersiową.

- Zayn.. – wyszeptała.

- Cii, śpij. – powiedziałem, zamykając jej usta pocałunkiem.

Gdy ze zmęczenia odsunęliśmy się od siebie, spojrzała mi głęboko w oczy.

- Pamiętaj tylko, jeśli coś się kiedyś stanie i jeśli nie będziemy mogli być ze sobą, ja Ciebie kocham najmocniej na świecie..

- Do końca życia, skarbie, kocham Cię. – musnąłem ją w czoło i zasnęliśmy.

         Przejechałem dłonią po lewej stronie łóżka, a potem musnąłem dłonią poduszkę, która nadal pachniała jej waniliowym szamponem do włosów. Usiadłem delikatnie na łóżku i sięgnąłem po telefon, który ciążył mi w tylnej kieszeni jeansów. Wyciągnąłem go i jedyne co potrafiłem teraz zrobić to zadzwonić do Niej.

         Nie odebrała ode mnie telefonu nigdy, nie odpisała na żadnego sms ‘a.  Słuch o niej zaginął. Nikt, nawet Mari, nie potrafił mi wytłumaczyć co się z nią takiego stało. Czemu mnie opuściła. Chcę poznać prawdziwy powód tego rozstania, prawdziwy powód zepsucia tak idealnego związku, jaki był nasz.

         Sądzę, że nawet wybitny psycholog by mi nie pomógł w tej chwili, jedyne co by powiedział to przestarzałe „zapomnij”. Ale nie da się zapomnieć o jedynej i prawdziwej miłości Twojego życia. O dziewczynie, która sprawiła, że nie widziałeś nikogo poza nią. O dziewczynie, która znalazła w Twoim ciele serce i, która sprawiła, że ono pękło. Rozpadło się w drobny mak, nie poskłada go żadna dziewczyna, żaden psycholog czy przyjaciel, tylko Ona.

- Tak? – usłyszałem z telefonu.

Jej głos sprawił, że telefon wypadł mi z dłoni i roztrzaskał się o płytki. Z szoku usiadłem na podłodze i próbowałem naprawić go, by jak najszybciej usłyszeć Ten Głos.

         Jednym słowem, jednym zwyczajnym „Tak”, sprawiła, że moje życie nabrało kolorów, że wazon, który stał przy balkonie na nowo był niebieski. Tylko jedna osoba potrafi wywrócić życie o trzysta osiemdziesiąt stopni. Tylko jedna osoba potrafi Cię jednocześnie zranić i sprawić, że chcę się na nowo żyć.

         Tak, to Ona zmienia wszystko. To Elli Joyce.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dodaje dzisiaj tak na szybko bo obiecałam KOCHANEJ GOSI <3 Jest to najkrótszy rozdział, tak o napisany, byście miały co czytać :) Możliwe, że się powtarzają tam różne teksty czy coś w ten de sens :D No ale pisałam rozdział po 23, wiec wszystko możliwe.. XD

Kocham nową szkołę, jest cudowna! Nauki od nasrania, ale wytrzymujemy i dajemy radę z Camille!Dziewczyny w klasie są niesamowite, śpiewają z nami piosenki chłopców, nie robią problemów z tego, że ich kochamy i się śmieją, że lubimy "Jonas Brothers" ahahaha KOCHANE, NIEPRAWDAŻ? :3

W piątek przyjeżdża do mnie Camille, nagramy VD, napiszemy kilka rozdziałów, BĘDZIE CUDOWNIE :* Nie wiem kiedy będzie następny rozdział czy coś, powinien być na weekend, ale tego to nie wiem XD

KOCHAM WAS WSZYSTKICH, LOVE FOREVER *__* ps. Jeśli skończymy SMH, zaczynamy kolejny blog z Camille.. PROLOG JUŻ JEST :3